به گزارش "ورزش آذربایجان"، تماشاگران صرفا به عنوان ناظر در ورزشگاه حاضر نیستند بلکه از بعدی دیگر به نوعی جزئی از خود بازی محسوب می شوند (یار دوازدهم تیم میزبان). آنها به‌واسطه واکنش های احساسی خود به صورت غیرمستقیم در رویدادهای بازی سهیم هستند. تماشاگران به عنوان عامل اصلی تولید شور و هیجان، تلفیقی از تجربه مخاطبین با احساسات بازیکنان را ایجاد می کنند.

هواداران تراکتور از حیث استقبال از بازی های خانگی خودشان در ایران و حتی آسیا زبانزد خاص و عام هستند علی الخصوص در بازی های  آسیایی و بازی های حساس لیگ برتر آنها با حضور حماسی خود روی سکوها حماسه سرایی می‌کنند و بیش از ظرفیت و گنجایش ورزشگاه، آن را پر می‌کنند.

اما این حماسه حضور تی تی ها در ورزشگاه، بیشتر جنبه تزئینی دارد تا بر روند بازی تیم تأثیر بگذارد. آنها به سبک هواداران تنیس، هنگام برگزاری بازی خنثی هستند و این متضاد با حضور پرشورشان است. مهم ترین عامل پدید آمدن چنین فضایی، عدم درک صحیح هواداران از موقعیت، نقش و جایگاهشان است.

در واقع هواداران تراکتور تأثیر چندانی روی روند بازی نمی‌گذارند و وقتی تیمشان به گل برسد تشویق می‌کنند و تا موقعی که تیمشان گل نزده با موقعیت خاصی خلق نکرده است منفعل ظاهر می‌شوند. آنها مثل افرادی که در سالن تئاتر نشسته اند فقط روی سکوها می‌نشینند و فوتبال تماشا می‌کنند؛  بجای آنکه تشویق را مضاعف کرده و با نود دقیقه شور و هیجان بی امان و حمایت جانانه، نیرو و انرژی به تیم و بازیکنان ببخشند تا روند حرکتی تیم رو به جلو،سریع و تسهیل شود.

هواداران بعد از ساعت ها پیاده روی و حضور روی سکوها روزه‌ی سکوت می‌گیرند و به اندازه‌ی کافی برای تیم رقیب ترسناک به نظر نمی‌رسند تا به مثابه‌ی کبریت بی خطر ظاهر می‌شوند.

کانون هواداران و لیدر های باشگاه را می‌توان یکی از عوامل اصلی و مهم در مخوف نبودن تماشاگران تراکتور در حماسه های حضورشان یاد کرد،فقر خلاقیت ،فقدان سازماندهی و نوآوری در تشویق ها و شعار ها جهت تهیج بازیکنان توسط تماشاگران ، همه این موارد نقش منفعل کانون‌ هواداران تراکتور را بیش از پیش نمایان می‌کند. البته نباید از سختی شرایط حضور در ورزشگاه و خدمات بسیار کم به هواداران در حین حضور در ورزشگاه نیز غافل شویم که کیفیت آنها را پایین می آورد.