ورزش آذربایجان/ یادداشت سردبیر- سعید عبدی؛ برنامه هفته های پایانی لیگ برتر فوتبال در شرایطی اعلام شد که تطبیق زمانی هفته پایانی رقابت ها با جمعه سیاه، برای هواداران تراکتور بسیار قابل تامل بود. بعد از یک دهه حالا همه چیز شبیه آن فصل رویایی است که پایان تلخی داشت. هنوز شوک آن روز تلخ (25 اردیبهشت 1393) در بخشی از ذهن تراکتوری ها باقیست و تنها یک اتفاق بزرگ در سالگرد همان روز، می تواند ورق را برگرداند؛ البته به چند شرط...

شبی تلخ و فراموش‌نشدنی بود... آن‌هایی که در استادیوم حضور داشتند، به‌خوبی می‌دانند درباره چه شبی صحبت می‌کنم. من در کنار دروازه ایستاده بودم و تجربه‌ای را از سر گذراندم که توصیف آن آسان نیست؛ حسی سنگین و آزاردهنده، چیزی شبیه به از دست دادن عزیزترین فرد زندگی‌ات در لحظه‌ای که اصلاً انتظارش را نداری.

پس از آن شب، بسیاری از هواداران از تیم دل بریدند؛ برخی دیگر بازگشتند و گروهی نیز برای نخستین‌بار در همین سال‌ها به جمع هواداران پیوستند. امروز دیگر فرقی ندارد چند ساله باشی یا از چه زمانی طرفدار تیم شده‌ای؛ همه ما حالا با نگاهی مشترک، با امیدی پنهان اما جدی، به احتمال شیرین قهرمانی چشم دوخته‌ایم.

بیش از همه، به‌خاطر نسل جوان – به‌ویژه دهه هشتادی‌ها – آرزو دارم که تراکتور این فصل قهرمان شود. فوتبال ایران به این نسل، نسلی که در حال آموختن اعتمادبه‌نفس و دفاع از حقوق خود است، یک حس قهرمانی بدهکار است. قهرمانی‌ای که بتواند باور را در دل‌هایشان روشن کند. و البته به‌خاطر خودمان... ما که به دلیل شغل‌مان، همیشه در صحنه بودیم؛ بی‌توجه به قهر و آشتی‌ها. اما حتی ما نیز در آن شب بیشتر از هر زمان دیگر، صرفاً یک هوادار بودیم؛ هواداری با دلی شکسته.

بازگو کردن این خاطره، تنها برای یادآوری است؛ اینکه اکنون، پس از یازده سال، قهرمانی از همیشه نزدیک‌تر به نظر می‌رسد. با این حال، بازی اخیر برابر استقلال از جنبه‌های مختلف – چه مثبت و چه منفی – شباهت‌های نگران‌کننده‌ای با آن شب تلخ داشت. نگرانم، اما در عین حال امیدوار. امیدوار به این که همه، از اعضای تیم گرفته تا اهل رسانه، ارکان ورزش استان و هواداران، آگاه تر، باتجربه تر و هشیارتر باشیم؛ دیگر زمان آن رسیده که گول نخوریم و تا آخرین لحظه تا لمس جام، آرام نگیریم...