یادداشت سردبیر؛ سعید عبدی- یاد یک بیت معروف استاد شهریار افتادم؛ درست لحظه ای که بچه ها در تحریریه در مورد یک موضوع داغ بحث می کردند. موضوع این بود که چرا ما برخلاف بقیه رسانه ها هجوم هواداران به داخل جایگاه خبرنگاران و تسخیر کامل آن که به اختلال کامل در کار و گم شدن چندین وسیله در حین خروج اضطرای که متاسفانه در پایان شب واقعه، خبری از آنها نبود، نپرداختیم.

جوابم کوتاه بود و همه هم تاییدش کردند. همه یک قول شدیم که در این روزهای حساس درست مثل شعارهایمان، عمل کنیم و چشم مان را روی خیلی از چیزها حتی اگر دلمان را شکستند ببندیم. چون هدفمان با تک تک آنهایی که آمده بودند یکسان است؛ از آنی که میز کار یک دهه اخیر من آرامگان نشمین گاهش در طول بازی شد تا آنی که کل بازی را روی یک میله چند ده متری نشست! ما قهرمانی می خواهیم و در این راه یک رفیق واقعی هستیم.

از بیت معروف استاد شهریار می گفتم؛ آن جا که می گوید: «من فلانم یا تو...؟!» وقتی که رزینا حاجی پور، یک پیام برایمان ارسال کرد؛ خبرنگار نوجوانمان که طی یک سال مثل همه بچه های مجموعه در محیط حرفه رشد کرده و همین امروز یک گزراش تصویری بسیار خوب و یک گزارش ویدیویی جذاب که استقبال مخاطبمانمان از آن گواه ماست را منتظر کرده بودیم.

عکس یک خبر از یک رسانه را ارسال کرد که از ورود هواداران به جایگاه شکایت کرده و در ادامه به بلاگرهای دور زمین تاخته بود؛ در مجموعه عکس مربوط به این خبر عکسی از رزینا هم بود. سوال او این بود که عکس من چرا آنجاست و آیا جوابی بدهم یا نه! بهش گفتم نه! خیلی ناراحت شده بود؛ بعد از آن همه تلاش و اشتیاق برای ویدیوها و عکس هایی که برای آذ ورزش تهیه کرده بود و تا ساعات پایانی شب روی آنها کار می کرد. گفتم جوابی نیاز نیست، کسی که باید بداند می داند، جواب شعر شهریار چیست؟!

نه از آن رسانه گله داریم و نه از آن هوادارانی که در موردشان در اول مطلب گفتم. چون ما در این روزهای تعیین کننده برای رقم زدن یک اتفاق تاریخی، اهل رفیق نیمه راه بازی کردن و غر زدن و سوسول بازی نیستیم؛ ما صد برابر بیشتر انرژی گرفتیم دیشب؛ چون تیم برد و یک قدم دیگر به قهرمانی نزدیک شد؛ این تنها حسی بود که در پایان بازی در حین خروج از ورزشگاه بعد ساعت ها کار، با خود به خانه بردیم. فقط یک درخواست که اگر غر هم می زنید، دوربین را سمت اشتباه نگیرید...