یادداشت سردبیر/ ورزش آذربایجان؛ امروز صبح مثل دیروز در قامت صدرنشین لیگ برتر از خواب بیدار شدیم و مغزمان پر است از کلی اتفاق شیرین که دیروز در جریان بازی با ملوان رخ داد. تراکتور، تیم محبوبمان، در رقابت نزدیک و سایه به سایه با پرسپولیس و سپاهان، کماکان صدر را دو دستی گرفته و خیال از دست دادنش را ندارد. دیروز در انزلی هفتمین برد خارج از خانه مان را کسب کردیم تا دوباره هشتگ مهمان بی رحم ترند شود! اما خودمانیم، با آن همه پرشور، آیا می توان گفت واقعا مهمان ملوان بودیم؟ که اگر بگوییم بله، نادیده گرفتن مشقت و زحمتی است که هزاران هوادار به جان خریدند و سن سیروس را به عشق تیم شان قرمز کردند.

بله میزبان یا مهمان؛ مساله این نیست... قضیه تراکتور با بقیه تیم ها کلا فرق می کند. از استقلال و پرسپولیس هم فاکتور نمی گیریم، چون از ویژگی‌ای صحبت می کنیم که حتی آنها هم ندارند! ترکیب تیم کامل امسال – که قطعا تکمیل ترین تیم یک دهه اخیر تراکتور است – با هوادارانی که می دانند کِی و کجا باید حضور پیدا کنند تا مفید باشند، به پدیده ای منجر شده که خیلی ها را انگشت به دهان گذاشته است؛ کسب 21 امتیاز از 7 بازی خانگی، یعنی هر هفت میزبان را مغلوب کردیم. در بین این میزبانان اسم هایی چون سپاهان، استقلال، گل گهر و ملوان هم دیده می شوند.

دیروز در انزلی، نمایش سکوهای هواداران میزبان مثل همیشه جالب و جذاب بود اما همه نگاهها به گوشه دیگر ورزشگاه بود؛ جایی که چند هزار هوادار تراکتوری درست از لحظه ورودشان به ورزشگاه تا نیم ساعت بعد از پایان بازی (!) بی وقفه شعار دادند و تیم شان را تشویق کردند. آنها سن سیروسِ مخوف را با شعارهای بی امانشان به مکانی آرام برای ستاره های تیم شان تبدیل کردند تا آنها با خیال و روانی آسوده به توپ ضربه زده و برای سه امتیاز بجنگند. دم همه آنهایی که دیروز آن جا بودند گرم، دم همه آنهایی که در این هفت هفته خارج از خانه، تراکتور را از حالت مهمان صرف خارج کردند هم گرم و در کل دم همه مان گرم که پشت تیم مان هستیم، تا آن لحظه نهایی؛ بالا رفتن جام...

سعید عبدی