به گزارش ورزش آذربایجان، دراگان اسکوچیچ، با تجربه‌ای که از باخت مقابل ذوب‌آهن کسب کرده بود، به خوبی از نکاتی که می‌توانست موجب شکست او در بازی مقابل چادرملو باشد، آگاه بود؛ با همین داشته ها او راه های به گل رسیدن حریف را مسدود و تیمش گشودن دروازه چادرملو در خانه، را با روش‌های مختلفی امتحان کرد. نتیجه در نهایت قابل قبول از آب درآمد. در تراکتوریک‌ این بار روی برد تراکتور مقابل حریفی ذره‌بین گذاشته‌ایم که اتوبوسی‌وار دفاع می‌کرد.

نیمه اول؛ به سبک کلاسیک

چیدمان 4-3-3 کلاسیک، بهترین و مطمئن‌ترین ترکیبی است که می‌توانید در مقابل تیمی که برای حمله‌کردن نیامده، به کار ببرید. این چیدمان طعمی ثابت شده است که به شما این اطمینان را می‌دهد هم دفاع و هم حمله‌تان منسجم باشد. به‌ویژه زمانی که در سمت راست، امیرحسین حسین‌زاده برای نفوذ آماده است و فضای باز مناسبی در اختیار دارد. 

اما این طعم آشنای کلاسیک، هرچقدر که برای حمله مؤثر است، پادزهرش نیز در دسترس است. نفوذ از جناحین و سانترهای بلند نمی‌توانند برای حمله کافی باشند و ممکن است خستگی را به مهاجمان و مدافعان منتقل کنند.

نیمه دوم؛ با طعم رنسانس

دراگان اسکوچیچ به موقع متوجه شد که برای یک ترکیب کلاسیک، وجود شماره ده کلاسیک ضروری است. او با تعویض دقیقه شصت و یک، آشوری و چیکالشی را به جای حسین‌زاده و اشتراکالی به میدان فرستاد. این زوج تازه نفس، حتی چند بار تا آستانه گشودن دروازه حریف پیش رفتند، اما تلاش‌هایشان نتوانست به گل تبدیل شود. بنابراین، اسکوچیچ تصمیم گرفت شاگردانش را دوباره به جلوتر بکشد؛ جایی که تراکتور با تمام توان برای پیروزی تلاش میکرد و از هر راهی برای برتری وارد میشد.

و در نهایت، راهکار یک روش قدیمی

کلید گشایش قفل‌های پیچیده را باید در دستان ستارگان جستجو کرد و این بار کلید در دست مهدی ترابی بود. او با یک پاس دقیق و خط‌کشی شده، موفق شد قفل دفاع چادرملو را بشکند و دروازه این تیم را باز کند. بدین ترتیب، تراکتور توانست آخر سر مزد فوتبال تهاجمی خود را از دستان خسیس چادرملو بگیرد و با یک پیروزی در خانه هواداران خودش را خوشحال کند‌.