یادداشت سردبیر؛ تراکتور آخر هفته گذشته با قبول شکست مقابل گل‌گهر وداع زودهنگامی با جام حذفی داشت. این اتفاق برای هواداران قابل هضم نبود. آنها از شروع فصل جاری همه جوره هوای تیم‌شان را داشته‌اند؛ درست مثل ما که به عنوان یک رسانه بومی همواره کنار تیم بودیم. از حواشی مربوط به علیرضا بیرانوند و پرسپولیس تا بحث صدا و سیما و کلی موضوع دیگر اما خب حالا بعد از اینکه اولین جام از دست رفت می خواهیم چند کلمه حرف حساب با دراگان اسکوچیچ بزنیم؛ کاملا منطقی بدون دعوا...

تیم امسال در شرایطی پای به رقابت ها گذاشت که فصل گذشته را با اتفاقات عجیبی پشت سر گذاشته بود. رابطه مدیریت و هواداران زودتر از چیزی که فکرش را می کردیم ترمیم شد. دلیلش هم واضح بود. تی تی ها چیز زیادی از تیم شان نمی خواهند. آنها بیش از یک دهه است که در سرما و گرما حامی تیم هستند و تنها خواسته‌شان کسب نتایج و موفقیت هایی است که هر سال با وعده آن باک امیدشان پر می شود و صادقانه بگوییم، خسته شده اند از هر بار به سرانجام نرسیدن این وعده ها...

تیمی که امسال در اختیار دراگان اسکوچیچ قرار گرفته، آرزوی هر مربی شاغل در ایران است؛ این تیم چه از نظر مهره و چه از نظر امکانات مالی و سخت افزاری، یک سر و گردن از بقیه تیم های رقیب سر است. شاید تراکتور جزو معدود تیم های ایرانی باشد که مشکل مالی در آن جایی ندارد. همین یک مورد و مهره هایی که در تیم هستند به حد کافی وجه تمایز ایجاد می کنند. فقط می ماند یک بحث مهم که ختم کلام ماست...

ختم کلام این که آقای اسکوچیچ زندگی یک گروه چند میلیونی به نتایج تیمی گره خورده که شما سکاندارش هستید. این تیم شبیه ترین تیم به آن تیمی است که تی تی ها سال ها در رویاهایشان نقاشی کرده اند. آقای اسکوچیچ اشتباه بازی دادن به حسین پورحمیدی را گردن گرفتید و خیلی شیک از کنارش رد شدید؛ خود ما هم حمایت کردیم و نوشتیم که مقطع فعلی جای تخریب خودی نیست اما خب شما هم باید کمی تاریخ را مرور کنید. مربیان بزرگتری از شما هم بودند که آمدند و دست خالی رفتند. ما نمی خواهیم این اتفاق برای شما و تیم امسال هم رخ بدهد چون امیدوارتر از هر سال دیگری هستیم. لطفا بیش از پیش به اهمیت موضوع واقف باشید و در ادامه مسیر، سبکی را در پیش بگیرید که حسرت جایی در آن نداشته باشد. با تشکر، فقط همین...

سعید عبدی