در شروع لیگ بیست و دوم بود که علاقه‌مندان به فوتبال ایران بر سر یورگن لوکادیا، مانوئل فرناندز و کوین یامگا تحت عنوان بهترین خارجی لیگ برتر بحث می‌کردند و درست در همان زمان بود که ستاره پرتغالی از آسمان تبریز مسیر آسمان را پیدا کرد و شروع به درخشش کرد؛ ریکاردو آلوز!

اگر چه در ابتدا عملکرد او زیر سایه گلزنی‌های لوکادیا برای پرسپولیس قرار گرفته بود ولی با جدایی یورگن لوکادیا، این نام ریکاردو آلوز بود که در صدر بهترین پاسور لیگ دیده می‌شد تا خیلی زود توجهات را به خود جلب کند.

آلوز که به منظور کمک به قربان بردیف از آذربایجان راهی تبریز شده بود، خیلی زود تبدیل به چهره محبوب تراکتور شد.
ستاره پرتغالی در ۳۵ بازی لیگ برتر، روی هفده گل تیمش اثرگذاری مستقیم داشته و می‌توان نوشت در طی یک فصل و نیم گذشته، مهر و امضای او را روی درصد زیادی از گل‌های تی‌تی‌ها می‌توان مشاهده نمود.

البته او در این مدت چشم انتظار گلزنی برای تراکتور بود که در لیگ بیست و سوم مقابل شمس آذر قزوین توانست این مهم را به سرانجام برساند تا بعد از انجام 33 بازی برای تراکتور و 2908 دقیقه بازی برای سرخ‌پوشان تبریزی، نامش را در لیست گلزنان تاریخ تراکتور وارد کند.

ریکاردو آلوز در دوران بازی خود در 261 مسابقه در عرصه باشگاهی به میدان رفته بود که جمعاً 29 گل در کارنامه او به چشم می‌خورد؛ آن‌هم در شرایطی‌که آلوز توانسته در تمامی رقابت‌هایی که به میدان رفته، 54 گل بسازد که آماری جالب‌توجه است. او حالا  به صورت میانگین در هر 3 مسابقه، در یک دیدار توانسته با گلزنی یا پاس گل روی گل‌های تیمش اثر داشته باشد و حتی در  فصل جدید هم اکنون با سه پاس گل همراه با سروش رفیعی در صدر مهندسان فوتبال ایران شناخته می‌شود که باید دید آیا رفیعی در این مسیر آلوز را شکست می‌دهد یا باز این ریکاردو آلوز کولیو داسیلوا است که برای دومین فصل پیاپی بهترین پاسور فوتبال ایران شناخته می‌شود.