به گزارش ورزش آذربایجان، این که در سنین نوجوانی و به صورت متوالی در تیم ملی حضور پیدا کنی و بازوبند کاپیتانی به دست ببندی، به خودیِ خود یک افتخار است، اما این که در چنین شرایطی همچنان خود را مقید به پیشرفت و رویاهایت را روز به روز بزرگتر کنی، خبر از سر درونت دارد؛ سری که به رویاهای بزرگ وصل شده و آینده ای درخشان قرار است برایت بسازد؛ از هستی واحدی صحبت می کنیم، دختر شماره یک والیبال شهر تبریز که طی این چند وقت اخیر خیلی اسمش را شنیده اید؛ هستی در گفت و گو با خبرنگار ورزش آذربایجان صحبت های جذابی برای گفتن داشت که خواندن آن خالی از لطف نیست:

+به مقام ششم رقابت‌های قهرمانی زیر 18 سال آسیا و قهرمانی کافا دست پیدا کردید و این یک افتخار بود از تجربه‌های اخیرتان برایمان صحبت می کنی؟

 _دو سال قبل در مسابقات زیر 16سال مقام ششم را کسب کردیم.امسال برای اولین بار قبل از اعزام به مسابقات آسیایی، در مسابقات کافا در ازبکستان شرکت کردیم و اولین مدال طلای تاریخ بانوان در آسیای مرکزی را کسب کردیم که اولین مقام بانوان ایران در رشته والیبال بود و واقعا خیلی خوشحالمان کرد.

+ به نظرت این مقام می‌تواند در سال‌های بعدی ارتقا پیدا کند و همین تیم فعلی که قرار است بدنه اصلی تیم ملی بزرگسالان را تشکیل دهد، توان رسیدن به جایگاهی برای کسب یک عنوان در آسیا و حتی در جهان را دارد؟

_بله حتما. به نظر من اگر روی جسارت و استعدادی که نسل جدید دارد، سرمایه‌گذاری شود، اتفاق‌های خوبی خواهد ‌افتاد البته در صورتی که این استمرار در کار ما به فدراسیون واقعاً وجود داشته باشد. 

+ در این سن کاپیتان تیم ملی نوجوانان بودی و این یک افتخار است. می توانی بگویی سقف آرزوهایت کجاست؟

_ سقف آرزوهای یک بازیکن والیبالیست می‌تواند این باشد که جزو یکی از بهترین‌های جهان باشد. قطعاً من هم تلاش بر این دارم که خودم را به حدی ارتقا دهم که در نامم در سطح جهانی گفته شود.

 +در عرصه باشگاهی کار را به کجا رسانده ای و امسال قرار است در کجا بازی کنی؟

 + من فکر می‌کنم تا دو هفته دیگر بتوانم به این سوال جواب دهم. به دلیل آمدن خانم لی الان شرایط ما جوری شده که از تیم ملی به ما اجازه ندادند با جایی قرارداد ببندیم و هنوز مشخص نیست. 

+ با توجه به این واقعیت که سطح لیگ بانوان ایران خیلی بالا نیست به لژیونر شدن فکر می‌کنی؟

_ قطعاً که فکر می‌کنم.ولی در این رده‌ای که هستم نیاز دارم تجربه‌های بیشتری به دست بیاورم تا خودم را ارتقا بدهم و به سطحی برسم که بتوانم به عنوان یک لژیونر در تیم‌های خوب بازی کنم. 

+ زمانی برای تمرین و یادگیری بیشتر به تهران سفر می‌کردی که این نشان از عشقت به این رشته بود. الان علاوه بر تمرینات تیمی، خودت را چگونه به روز نگه می‌داری؟

_ شرایط کار حرفه‌ای طوری است که  باشگاهی کمتر بازی می‌شود. چون ۶ ماه در لیگ بازی می‌کنیم بعد از اتمام لیگ، اردوهای تیم ملی شروع می‌شود و می‌توان گفت در طول سال فقط دو سه ماه فرصت داریم که در خانه خود باشیم یا تمرین‌هایمان را در شهر خودمان ادامه دهیم.

 +به عنوان سوال آخر 5 سال دیگر خودت را در کجا می‌بینی؟

 _سوال سختی است. اگر 5 سال پیش از من می‌پرسیدند که خودت را در کجا می‌بینی، قطعاً غیر قابل پیش‌بینی بود که الان در این شرایط باشم یا اصلاً نمی‌دانستم شاید در این حرفه، حرفه ای ادامه بدهم. ولی پنج سال دیگر قطعاً خودم را در حدی ارتقا خواهم داد که اسمم در والیبال گفته شود.