به گزارش ورزش آذربایجان، آشکار بود که ذوب آهن قرار است در طول بازی کاملاً دفاع کند و چشم به تک موقعیت ها داشته باشد اما چه چیزی موجب شده تا محمد ربیعی با تاکتیکی لو رفته بتواند برای پنجمین بار متوالی تراکتور را شکست دهد؟ 

واکنش گرا بودن
محمد ربیعی و تیم هایش واکنش گرا بازی می کنند و اینبار هم تراکتور را سیر تا پیاز برسی کرده بودند و می دانستند این تیم قرار است از کانال های کناری حمله کند. اما واکنش ربیعی به جای باز کردن فضا در کناره ها بستن فضای داخل هجده قدم بود تا مانع نفوذ وینگر های تراکتور شود و از منظر برتری قد هم که مطمئن بود کسی در قد و قامت مدافعانش پیدا نمی شود تا از توپ های سانتر شده استفاده کند.

خسته کن و از پا دربیار
 طبیعی است که تیمی که مداوم تلاش کند اما گلی به ثمر نرساند خسته، عجول و بی منطق شود. ربیعی هم خوب درک کرده که برای بُرد مقابل تیم هایی با عطش قهرمانی فقط کافیست که گُل نخوری. نکته ای که ربیعی نهایت استفاده را از آن کرده و تا به حال دو تا از بُرد های تیم های ربیعی روی گُل به خودی های مدافعان تراکتوری ها بوده نه حمله های مهاجمانش. ربیعی خوب می داند مهاجمان که نا کام باشند مدافعان نیز پُر اشتباه می شوند.

کمین کردن با صبر و حوصله
راز بقای گاندو ها در صبر و پنهان کاری آنهاست تا ناگهان با حمله ای ناگهانی طعمه خود را شکار کنند، کاری که ذوب آهن کرد و در طول مسابقه بجز لحظه موعود در لاک خود بود اما با کوچک ترین اشتباه خط دفاعی حریف به سرعت و با اضافه شدن وینگر ها و مهاجمین تبدیل به فاتح یادگار امام شد.

معامله نا عادلانه فضا با فضا
تیم ربیعی حتی میانه زمین را هم به حریف می‌بخشد و در دژ دفاعی هجده قدم خود می ماند و فضای آزاد بزرگی را به تیم رقیب می‌دهد و با این کار فاصله ای بین خطوط رقیب ایجاد می کند و نهایت استفاده را از این فاصله بهره می برد.
به نظر می رسد با هیچ کاری نکردن در مقابل هیچ حمله ای نکردن بتوان از تیم های ربیعی امتیاز گرفت و‌ یا هم باید تمام اعضای تیم‌ در کمال آرامش کار خودشان را بکنند و درگیر مجنلاب روانی حساسیت بازی نشوند.

امیر کوزه‌دوست