به گزارش ورزش آذربایجان، کمتر از یک ماه دیگر بازی های المپیک 2024 پاریس آغاز می شود. مثل هر دوره، تعداد زیادی از کاروان ایران را ورزشکاران خطه آذربایجان تشکیل می دهند؛ خطه ای که در طول تاریخ مدال های مهمی برای ایران در این عرصه بزرگ المپیک کسب کرده اند؛ در آستانه شروع بازی های المپیک می خواهیم شما را با تاریخ مدال آوران خطه آذربایجان کمی آشنا کنیم؛ در قسمت دوم سراغ توفیق جهانبخت رفتیم.

توفیق جهانبخت

تاریخ تولد:۱۳۱۰

محل تولد: سراب، آذربایجان شرقی

مقام المپیکی: برنز ۱۹۵۲ هلسینکی

مربی: کیومرث ابولملوکی

محمد جهانبخت و همسرش که آن روزها در محله ی اهرلو سراب اقامت داشتند صاحب فرزندی می شوند که نامش را توفیق می گذارند.

توفیق در همان اوان خردسالی از دامان بزقوش و از آن تغذیه سرشار از کلسیم و پروتئین دیار سراب به تهران می کوچد.

مکتب را از دبستان رودکی آغاز می کند و در ۱۶ سالگی به کشتی علاقمند می شود و نامش از ۲۷ آبان ۱۳۲۷ بر بر کارت عضویتی از باشگاه نیرو ثبت می گردد.

شاید بتوان توفیق جهانبخت را نخستین استعداد مکشوفه از آموزشگاه ها و زنگ های مدارس ورزش به شمار آورد، استعدادی بی نظیر که توسط نخستین مولف کتاب مصور آموزش فنون در تاریخ ورزش ایران، یعنی کیومرث ابولملوکی کشف شد.

توفیق  ۲۱ ساله ی کشتی ایران به سال  ۱۹۵۲ راهی اسکاندیناوی می شود تا در هلسینکی به مصاف حریفان رود. توفیق با موفقیت هایش در نوردیک و کشتی های بی نظیرش وایکینگ ها را مبهوت هنرنمایی های خویش می‌کند و با غلبه بر حریفانی از مجارستان، بریتانیا، ترکیه، آلمان و شوروی و با قبول‌ شکست از آندربرگ سوئدی و جی توماسن ایوانز آمریکایی، نشان برنز المپیک را از آن خویش می کند.

روزگار بر وفق مراد نمی گذرد و توفیق پس از ازدواج در سال ۱۳۴۷ اسیر مرض مهلک یرقان می شود که گویا به خاطر آن وزن کم کردن های متوالی ۶۷ کیلوگرم بوده. هنوز یک سال و اندی از ازدواجش با مهوش خانوم نمی گذشت که به دلیل وخامت حالش بنا به صلاحدید پزشکان جهت ادامه ی درمان راهی انگلیس می شود. معالجه ی اطبای بریتانیایی بیمارستان سلطنتی لندن هم افاقه نمی کند و در تاریخ ۲۸ اردیبهشت ۱۳۴۹، یعنی دقیقا یک سال و ۴ ماه پس از پرواز ناباورانه ی تختی، بخت با این فرزند جهانبخت یار نمی شود و جنتلمن ۳۸ ساله ی کشتی ایران جوانمرگ می شود. پیکر بی جان توفیق، آن اولین مدال آور طلای تاریخ کشتی ایران در مسابقات توکیو، به تهران منتقل و در آرامگاه ظهیرالدوله آرام می گیرد.

نویسنده: امیر یوسفیان