به گزارش ورزش آذربایجان، تراکتور تنها در لیگ برتر ۹۴-۱۳۹۳ به معنای واقعی کلمه تا لحظه آخر مدعی شماره یک قهرمانی بود و بعد از آن معمولا چند هفته مانده به پایان فصل هر بار به یک دلیل - فنی یا غیرفنی - از کورس جا مانده است. شاید تنها تفاوت تراکتور آن فصل با همه تراکتورهای دیگر داشتن مهاجمی بود که تا از روز اول تا آخر بی نوسان گل زد و بعد از این که رفت هیچ وقت جایش پر نشد.

همین فصل قبل اگر یک مهاجم ششدانگ و چارچوب شناس - در حد تیم قهرمان لیگ برتر - در تراکتور حضور داشت شاید معادلات در بسیاری از بازی ها جور دیگر رقم می خورد؛ یکی مثل لوسیانو ادینیو…

با این وجود خرید دروازه بان ۵۰-۶۰ میلیاردی پا به سن گذاشته و نیمه مازاد پرسپولیس یا بازیکنانی که هیچ کدام مهاجم نوک نیستند دوباره به اولویت های اصلی تراکتور در مارکت امسال بدل شده است. شاید آنهایی که تیم می بندند آمار و تاریخ نمی خوانند چون هیچ دلیل منطقی دیگری نمی توان برای این بیخیالی نسبت به نیاز مبرم تراکتور در خط حمله پیدا کرد.

شاید توجیه این باشد که چندین مهاجم اسم و رسم دار در سال های اخیر جذب شده اند اما اگر منظور نفراتی چون ارسلان مطهری یا دیگر مازادهایی باشد که کل گل های زده شان در جمع نصف گل های یک فصل ادینیو هم نبوده،پس دلیل شان سخت عبث است.

تراکتور جزو معدود تیم هایی لیگ ایران است که تمایل به جذاب بازی کردن دارد؛ این تیم ذاتا پی در پی حمله کردن را به دفاع و تک حمله ترجیح می دهد؛ این تیم غرق در تشویق تی تی ها مثل رودخانه در مسیر دروازه حریف جاری می شود و آن جاست که یک مهاجم ششدانگ لازم می شود نه مهاجمانی که خاطرات گل نزدن همایشان بدجور در کفه ترازو سنگینی می کند!

**همکاران رسانه‌ای عزیز!

تهیه و انتشار کلیه اخبار در پایگاه خبری ورزش آذربایجان به صورت اختصاصی انجام می شود؛ لذا خواهشمندیم در صورت استفاده از مطالب، ذکر منبع فراموش نشود.