به گزارش‌ "ورزش آذربایجان"، هفته گذشته روح‌الله رشیدی،عضو و سخنگوی شورای شهر تبریز، با استناد به ماده ۵۵ قانون وظایف شوراها اعلام کرد که قانونا شهرداری تبریز نمی‌تواند در عرصه ورزش حرفه‌ای تیمداری کند و طبق همین قانون شهرداری فقط وظیفه ایجاد بستر برای ورزش های همگانی، ساخت اماکن ورزشی از قبیل سالن و استادیوم را عهده دار است.اما با نگاه و بررسی اجمالی به چگونگی فعالیت سایر شهرداری های کشور در عرصه ورزش حرفه‌ای،می‌توان راه حلی برای ورود شهرداری تبریز به عرصه تیمداری در ورزش حرفه‌ای پیدا کرد.

شهرداری تبریز در سال های نه چندان دور بزرگترین حامی ورزش این شهر بود و در رشته های والیبال،بسکتبال،دوچرخه‌سواری،هندبال، کاراته، شنا و شیرجه همیشه در سطح قهرمانی ایران بود و بازیکنان بومی زیادی را به تیم ملی معرفی می‌کرد اما به یک باره در سال ۱۳۹۸ تمام این رشته ها به دلیل قانون منع تیمداری شهرداری ها در ورزش حرفه‌ای محو شد و شور و نشاطی را که در بین جوانان این شهر با قهرمانی های تیم دوچرخه‌سواری شهرداری در ایران و آسیا،بسکتبال در ایران،تیم پرطرفدار والیبال شهرداری در لیگ و.. ایجاد شده بود از بین رفت و استعداد های ورزش این کهن شهر نیز به قهقرا رفت و سوخت.

اما با مشاهده ث فعالیت و تیمداری شهرداری گرگان،آستارا،ماهشهر،ساوه،ارومیه و...در رشته های مختلف حرفه‌ای،به این سوال می‌رسیم که چرا سایر شهرداری ها بله و تبریز خیر؟در پاسخ به این سوال می‌توان به بخش نامه های وزرات ورزش و جوانان استناد که در آن ابلاغیه به شهرداری ها سراسر ایران اعلام کرده که در صورت تصویب شورای شهر راجع به تمایل شهرداری ها در ورزش حرفه‌ای و اخذ مجوز از وزارت کشور می‌توانند به راحتی این قانون را دور بزنند و حتی در کلیه رشته های ورزشی در سطح لیگ یک و پایین تر بدون اخذ مجوز از وزرات کشور تیمداری کنند و منعی در این خصوص از نظر قانونی وجود ندارد؛ زیرا در تفسیر ورزش حرفه‌ای فقط حضور در لیگ برتر معنی می‌شود.

با این اوصاف استناد به قوانین عدم تیم داری بیشتر به توجیهی به عدم تمایل یا عدم احساس الزام شورانشین ها و شهرداری تبریز بر می گردد و بهانه ای بیش نیست.

**همکاران رسانه‌ای عزیز!
تهیه و انتشار کلیه اخبار در پایگاه خبری ورزش آذربایجان به صورت اختصاصی انجام می شود؛ لذا خواهشمندیم در صورت استفاده از مطالب، ذکر منبع فراموش نشود.